Regionalizacja fizycznogeograficzna
Regionalizacja fizycznogeograficzna to rodzaj podziału obszaru polegający na wydzieleniu tzw. regionów fizycznogeograficznych, z których każdy charakteryzuje się wewnętrzną spójnością i podobieństwem cech środowiska przyrodniczego, a jednocześnie odmiennością względem obszarów sąsiednich.
Zgodnie z obecnie obowiązującą regionalizacją fizycznogeograficzną Polski, obszar województwa śląskiego położony jest na styku trzech prowincji fizycznogeograficznych: Niżu Środkowoeuropejskiego, Wyżyn Polskich oraz Karpat Zachodnich. Podział ten dobrze odzwierciedla zróżnicowanie rzeźby na obszarze województwa, gdzie można wyróżnić część nizinną, wyżynną i górską. Wspomniane prowincje dzielą się na tym terenie na 5 podprowincji, a one na 10 makroregionów. Natomiast makroregiony dzielą się na 40 mezoregionów, które stanowią podstawową jednostkę podziału fizycznogeograficznego. Mezoregiony charakteryzują się wewnętrzną spójnością oraz podobieństwem cech rzeźby terenu, jej genezy, w tym uwarunkowań geologiczno-tektonicznych. W przypadku obszarów o największej różnorodności geomorfologiczno-geologicznej, np. wyżyn i gór, jako kluczowe kryterium identyfikacji granic mezoregionów przyjęto strukturę tektoniczną. Jest to szczególnie widoczne w północnej części województwa, gdzie granice mezoregionów nawiązują do lokalnych form tektonicznych.
Ryc. Podział województwa śląskiego na makroregiony i mezoregiony wg Solon i in. (2018) na tle rzeźby terenu
